Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Krwawa hrabina.djvu/44

—   38   —

mógł się mierzyć fortuną z hrabiną Elżbietą, ale czyż miłość nie równała wszystkiego?
 W swem podnieceniu, nie zauważył nawet, kiedy do komnaty wsunął się Jaśko i jakoś niespokojnie kręcił się po pokoju. Spozierał on na swego pana dziwnie, niby zamierzał, coś rzec, a nie śmiał tego wyznać.
 Wreszcie, nie wytrzymał.
 — Długo tu ostajemy, wojewodzicu? wypalił.
 Górka uśmiechnął się z zadowoleniem.
 — Oj, myślę, długo, Jaśku! i
 Chłopak skrzywił się niemiłosiernie.
 — Nie dobrze, panie!
 — Dla czegóż to?
 Jaśko zbliżył się do wojewodzica i szepnął mu wprost do ucha.
 — Ta cała hrabina, to wiedźma, panie...
 Oświadczenie nastąpiło tak raptownie i tak przeczyło myślom, które obecnie zaprzątały głowę Górki, że nie mógł się powstrzymać i wybuchnął głośnym śmiechem.
 — Wiedźma, powiadasz? Skąd ci do łba przychodzą podobne supozycje?
 — Wiedźma i tyle...
 Teraz rozgniewał się naprawdę.
 — Słuchaj-no! — rzekł — Gdybym nie był od rana w znakomitym humorze, palnąłbym cię za podobne gadanie w ucho i basta! Jak śmiesz tak pleść o młodej, dobrej i bogatej pani?
 — Ona, młoda?
 — No, przecie! Ma lat dwadzieścia kilka...
 Jaśko nie, nie zrażony gniewnym marsem, jaki pojawił się na twarzy wojewodzica, znów wymówił cicho.