Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Krwawa hrabina.djvu/68

—   62   —

 — Bierz, Maryjko i otwieraj! A ja jej rączki i nóżki zwiążę, a później szmateczkę wetknę do gęby!
 Odpinał swój pas, gdy wtem wojewodzicowi nowy koncept wpadł na myśl. Pojmował wszystko, ale jeszcze jedna pozostawała niejasna sprawa. Tą, tylko stara mogła wyświetlić.
 Korzystając z tego, że wiedźma, wciąż przytrzymywana przez Jaśka, leżała w oddaleniu dość znacznem od krat, z poza których Maryjka zwalniała obecnie Ilonę, zbliżył się do niej i udając srodze rozsierdzonego, wyrzekł groźnym głosem:
 — Związać i zakneblować, mało! Ja tej matce Belzebuba zaraz łeb utnę!
 Chwycił się za karabelę. Stara, widząc, że to nie przelewki, zapiszczała nagle cichym głosem:
 — Cóż ci uczyniłam, panie! Daruj życie, wasza wielmożność!
 Górce tylko o to chodziło.
 — Darować życie? Nie wartaś tego? Pastwiłaś się, czartowska sługo, nad bezbronną panienką! Chyba...
 Cień nadziei przemknął w oczach starej.
 — Wszystko, co zechcecie, uczynię, panie!
 — To powiedz, czemu osadzono w lochach panienkę!
 Spostrzegł, jak przerażenie rozlało się po pomarszczonej twarzy staruchy, a bezzębne usta wykrzywił wyraz lęku.
 — Wasza wielmożność... Miłościwy panie... Nie żądajcie... Nie mogę...
 — Gadaj! — znów porwał się za szablę. — Bo, jak mi Bóg miły, głowę zetnę...
 — Panie...