Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Krwawa hrabina.djvu/77

—   71   —

 — Pewnie... Pewnie... Kto całą noc spędził w podziemiach, na frybrę znalazł najlepsze leki!
 Wojewodzicowi pociemniało w oczach. Wykryła wszystko, a on samochcąc wpadł w pułapkę, powracając do zamku.
 — Nie pojmuję, o czem mówicie, mościa hrabino! — starał się udawaniem ratować z rozpaczliwego położenia.
 Na twarzy Elżbiety pojawił się zacięty i nieubłagany wyraz. Widział go po raz pierwszy. Teraz nie była już piękna, była w swym gniewie straszliwa.
 — Nie pojmujecie? — zgrzytnęły jej słowa. — Może mam przypomnieć rozmowę, którąście wiedli z zuchwałą dworką, znajdującą się obecnie w lochach wraz z Iloną? Może mam tu przywieźć starą moją sługę, by powtórzyła, jakeście ją związali, a nawet chcieli zabić?
 Pojął, że na nic się nie zda dalsze zapieranie. I jego porwała pasja. Ilona wraz z Maryjką w więzieniu? Udaremniona ucieczka...
 — Wiedźmo! — ryknął. — Z piekła rodem djablico! Zdasz sprawę rychło z twych zbrodni przed Panem i ludźmi. Wiem, jaki jest sekret twej czartowskiej urody! Uwolnij natychmiast nieszczęsne dziewice...
 Zaśmiała się krótkim, złym śmiechem.
 — Nim je uwolnię, ty zginiesz....
 — Ja zginę?
 — Zginiesz, boś poznał moje tajemnice! A kto je poznał, żyw z Czeithe nie wyjdzie!
 — Śmiałabyś?
 W tejże chwili, Fitzke stojący dotychczas za hrabiną, wysunął się naprzód i piskliwym, ale donośnym głosem zawołał:
 — Hajducy! Do broni!