Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Lekkomyślna księżna.djvu/129

 Drzwi otworzyły się z trzaskiem i na progu się ukazał książe Kamil.
 O małom, ze szczerego serca, głośno, nie posłał dostojnego pajaca do licha, a też same uczucia ogarnąć musiały i Paulinę, bo z niechęcią zmarszczyła brwi. Miast jednak zakląć, powstałem z miejsca, powodowany pozornym respektem, bom inaczej nie mógł postąpić.
 — Czego chcesz? — zapytała opryskliwie.
 Zapytanie powyższe zmięszało Kamila.
 — Jakto, czego chcę? — powtórzył niepewnie — Przychodzę ci wybaczyć, darować twoje winy... a ty mnie tak szorstko przyjmujesz!
 — Przestań nudzić!
 — Oj, bo się znowu obrażę!
 — Obraź się i idź ze skargą do cesarza!
 Powoli opuszczał mnie gniew, patrząc, jak ucieszne miny książe jął wyrabiać.
 — Do cesarza? — powtórzył — kiedy tam ciężko się dostać! Najjaśniejszy pan zaprowadził w Tuillerjach nowe porządki i nawet nam, członkom rodziny, do jego gabinetu bez meldowania wchodzić nie wolno. Stoi ten bestja, mameluk Rustam i nikogo nie wpuszcza, niby zły pies...
 — Cóż ci poradzę!
 — Byłem wszak, chciałem się pożalić na ciebie, to mnie nie przyjęto... Spotkałem natomiast w poczekalni Murata, którego teraz muszę tytułować królewską mością, bo zostął królem Neapolitańskim... Chodzi pyszny, jak paw... Ale kiedym mu zaczął opowiadać o tobie i tym łajdaku Don Juanie, to siadł na krzesełku i zaczął się tak śmiać, że aż adjutanci z gabinetu cesarza wyskoczyli.
 — Cóżeś ty głupcze najlepszego narobił —

123