Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Lekkomyślna księżna.djvu/131

 — Tak, słuchaj...
 Zamieniłem się cały w słuch:
 Jęła przemawiać, przytłumionym głosem:
 — Jutro przyjdziesz do mnie... o dziewiątej wieczór... lecz nie tem głównem wejściem... a bocznem... które wprost prowadzi do mojej sypialni... Oczekiwać cię, na dole, będzie Lizetta... Wszystkim oznajmię, iż jestem chora i nikt nam...
 Książę Kamil wchodził z powrotem do salonu.
 — Zrozumiałeś, mości poruczniku?
 Skinąłem głową.
 — Nigdzie ich znaleźć nie mogłem... — począł książę.
 — Pardi! To ich jeszcze znajdziesz — przerwała mu ostro piękna pani — a teraz pożegnaj s.ę z porucznikiem, gdyż już nas opuszcza...
 — Już? Szkoda...
 Miałem w nim naprawdę oddanego przyjaciela, bo zrobił minę smutną i boleśnie pokiwał głową.
 — O jedno jeszcze poproszę — rzekła teraz do mnie tonem oficjalnym jej cesarska wysokość. — Zechce jutro, waszmość, odwiedzić pannę de Fronsac i zapytać, jak się czuje i jakie ma zamierzenia na przyszłość... Sądzę, winna dziś na wieczór powrócić do Paryża. Pragnęłabym szczerze, zaopiekować się tą osobą i jej dopomóc. Polecenie moje, nie obarczy zbytnio waćpana..
 W towarzystwie księżnej, zapomniałem całkowicie o pannie Simonie. Wtem, stanęła mi wyraziście, przed oczyma, jej piękna i smutna twarzyczka...
 Zaiste, dobre serce miała jej cesarska wysokość i wdzięcznym był za otrzymane zlecenie...

125