Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Lekkomyślna księżna.djvu/145

 — Więc pojadę... — szepnęła cichutko.
 — Tak to lubię! E tanto basta!
 Rozległ się odgłos pocałunku. Poczem parę niewyraźnych, jakby z oddalenia rzuconych zdań i trzasnięcie drzwiami.
 Cesarz odchodził.
 Odetchnąłem głęboko, obawa przed możliwością ujawnienia mojej obecności spadła z piersi, niby kamień ciężki i dławiący.
 Jej cesarska wysokość niezbyt długo kazała oczekiwać na siebie.
 Snać odprowadziwszy cesarza, szybkiemi krokami przebiegła sypialnię i stała w drzwiach wesoła, uśmiechnięta.
 — Domyślałam się, że jesteś! Co? Wyczekałeś się... no i niepokoiłeś, poruczniku, sądząc, iż cesarz tu wejść może? Niepokój był zbyteczny, nigdybym cię nie naraziła na przykrość... Lecz wy, wojskowi, drżycie, słysząc choć przez ścianę głos Napoljona...
 Nie śmiałem zaprzeczyć.
 — Nie to, co ja! Umiem sobie poradzić z kochanym braciszkiem! Zanosiło się na burzę! Ale z nim zawsze tak! Wykrzyczy, nawymyśla a później pocałuje...
 Dla ścisłości winna była dodać, że i długi zapłaci i przyobieca kupić klejnoty...
 — Ja jedna wiem, jak postępować!... Karolina i Eliza boją go się, jak ognia! Ale do Turynu będę musiała pojechać!
 Usiadła, zmarszczyła piękne czoło, zastanawiając się przez chwilę.
 — Okropne! — skarżyła się — Czuję, iż rozchoruję się zdala od Paryża... o bo moje zdrowie jest słabe, bardzo słabe, poruczniku...
 Aczkolwiek dobrze nie mogłem pochwycić związ-

139