Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Lekkomyślna księżna.djvu/149

wołała żywo — Tyś syn północy, lód macie miast krwi w żyłach, u nas cór południa płynie, lawa..
 Porwała się gwałtownie z miejsca i jęła niespokojnie, gniewnie, chodzić po pokoju.
 — Zresztą, nikomu się nie narzucam... Ale twoje zachowanie się zapamiętam, poruczniku... Zapomniałeś, iż miałeś do czynienia, z jedną z rodu Bonapartych...
 Czułem, jak smutną i pocieszną była moja rola, i rozumiałem, iż cośkolwiek, i to nader grzecznego, muszę rzec, aby uspokoić rozgniewaną panią.
 — Wasza cesarska wysokość zechce wybaczyć, ale doprawdy taki zaszczyt, taka cześć... Takie szczęście pomięszało mi w głowie... Czyż ja biedny porucznik mogłem się kiedy podobnego honoru spodziewać? Aż mnie z wrażenia rozbolała głowa! Toć ja na miłościwą panią z respektem takim, jak na obraz święty, spoglądam...
 Potok mojej wymowy nieco udobruchał Paulinę.
 — Czyżby? — zapytała łagodniej, zbliżając się i opierając poufale o moje ramię — to ty mnie tak czcisz i kochasz?
 — Któżby nie kochał... Teraz odejdę... bo nie wiem, co się z nadmiaru radości ze mną dzieje... lecz przybędę jutro, pojutrze, aby upaść do stóp..
 Kłamałem, bezczelnie kłamałem. Żar zmysłów, rozbudzony obecnością księżnej, ucichł zupełnie, a ja zapewniając o chęci jaknajrychlejszych odwiedzin, poprzysięgałem w duchu, nigdy więcej nie przestąpić progów jej pałacyku... Słowa jednak moje, podyktowane rzeczywistem zmięszaniem i nieudane zmięszanie, rysujące się na mojej twarzy, musiały ją uspokoić całkowicie i wytłómaczyć poprzednie obojętne, obraźliwe niemal zachowanie. Zapewne do takiej czci, do takiego podziwu, nie

143