Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Lekkomyślna księżna.djvu/17

w podobnej oberży bywać nie mogą... Karetą, ślicznotko, nam nie zaimponujesz! A parę mile spędzonych chwil w kompanji oficerów, despektu nie przyniesie! Pocóż tyle certacji!...
 — Błazen!
 — Wymyślać poczynasz! O, to nie tylko nie przepuszczę, ale welon, co zasłania piękne wdzięki, wnet uchylę...
 Podniósł ręką, jakby pragnąc spełnić swą groźbę. Nieznajoma cofnęła się o krok i rzuciwszy wzrokiem w moją stronę, zawołała:
 — Czyż doprawdy nikt z noszących mundur, nie stanie w obronie napastowanej białogłowy!
 I bez tego wykrzykniku, miałem ochotę w całą historję się wdać. Raz, że chciałem huzarkowi udzielić nauki za śmiechy z najpierwszego pułku szwoleżerów gwardji, po drugie, żem zawsze stawał w obronie kobiety.
 Zagrała tedy we mnie krew a zbliżywszy się do natręta zapytałem, niby to pozornie spokojnie:
 — Hola! Kochasiu! A odkąd to huzarowie Bercheny‘ego wprowadzili zwyczaje zbójeckie?
 — A tobie, gołowąsie, co do tego?
 — To mi do tego — rzekłem — iż nie lubię, gdy byle kto mi staje na drodze!
 Tu ująwszy wąsala pod ramię, ponieważ natura sił mi nie poskąpiła, pchnąłem go tak, iż potoczył się o parę kroków i upadł na ławę.
 — Droga wolna, madame... — zwróciłem się z ukłonem do nieznajomej... — proszę iść...
 Lecz przeciwnik mój, powstawszy z miejsca, wyciągał już pałasz.
 — Powiadasz wolna? — krzyknął — Zobaczymy, jak dla kogo, bo ty na sucho nie ujdziesz...
 Towarzysz jego również obnażył broń.
 — Chętnie wam stanę — odparłem z uśmie-

11