Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Lekkomyślna księżna.djvu/186

gniew straszny, zemsta moja straszniejsza będzie...
 — Ależ zaklinam! ja niczem...
 — Powtarzam, milcz! Łotr jesteś i zdrajca! Poznaje tę... tę... Simonę... widzi ją ledwie parę razy... i już się kocha... Woli ją odemnie, mną pomiata! O, ja ci tego nie zapomnę...
 — Wasza cesarska wysokość...
 — Słusznie uczynił cesarz, że cię tu wpakował!
 Ostra odpowiedź cisnęła się na usta. Do czegóżby jednak doprowadziła dalsza słowna utarczka? Mówić mogłem i tłomaczyć mogłem wiele, lecz czy zrozumiałaby mnie księżna? Podrażniłbym ją jeno więcej, przedłużając zbytecznie niemiłą scenę.
 Stała teraz z główką opuszczoną na piersi, tupiąc nóżką.
 — Nie żartowałeś? — zapytała nagle.
 Przeskoki myślowe księżnej następowały tak szybko, iż nieraz z trudem można się było zorjentować. Po długiej a gniewnej rozprawie, zapytać nagle, czym nie żartował, znaczyło, doprawdy, chcieć wprowadzić w osłupienie.
 — Nie, wasza cesarska wysokość!
 — I... i... nie porzucisz dla mnie tej... małej... no... Simony!
 Byłem zły i krótko rzekłem:
 — Nigdy!
 Paulina zastanowiła się chwilę.
 — To twoje ostatnie słowo?
 — Mam tylko jedno słowo — odparłem poważnie — i dziwi mnie, że księżna raz już posłyszawszy mą odpowiedź, jeszcze nalega.
 Zaledwiem kończył owe zdanie, jużem żałował mojego, nazbyt szorstkiego frazesu.
 — Ach tak — zawołała z gniewem takim, iż

180