Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Lekkomyślna księżna.djvu/192

 — Hm... hm... — mruknął zmienionym głosem.
 Czułem zbliżającą się burzę...
 — A coś uczynił z tą piękną narzutką, na której błyszczały świetne brylantowe guzy? — posłyszałem nowe zapytanie.
 — Pozostawiłem ją przez zapomnienie w areszcie!
 Nie kłamałem, żem pozostawił ją w areszcie, kłamałem natomiast, żem tak postąpił przez zapomnienie. Nie brałem jej, aby nieszczęsnemi zapinkami nie drażnić monarchy, tem bardziej, że stając do raportu, winienem był wedle przepisów, stanąć w samym mundurze.
 — Hm... hm... zapomniałeś! A wolno zapytać, skąd wzięłeś równie piękne guzy?
 — Pamiątka... rodzinna... — wyrwał mi się wykręt.
 — Pamiątka rodzinna? A czy ty wiesz, że podobne spinki posiadam ja sam... i że prócz mnie takie... posiadała jedynie księżna Paulina?
 — Przypadek, sire!
 — Nie kłam! Mnie okłamujesz, twego cesarza?..
 — Zapewniam... — czułem, jak coś poczyna mnie dusić za gardło.
 Napoljon poczerwieniał.
 — Dość łgarstw! — krzyknął, uderzając z całej siły pięścią w biurko — dość, powtarzam, bo będzie źle...
 Milczałem.
 — Odpowiesz?
 — Nie mogę rzec nic ponadto, com już oświadczył, najjaśniejszy panie!
 — Błaźnie! — wołał teraz cesarz tym samym groźnym głosem, co na paradzie — błaźnie... ja ci...
 Szedł ku mnie z podniesioną ręką.

186