Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Lekkomyślna księżna.djvu/25

Urazić nie chciałem... A nie dowiedział się waćpan jeszcze najważniejszej sprąwy.
 — Co?
 — Jesteśmy dziś zaproszeni.
 — Dokąd?
 — Dokąd?... Do... cesarza!
 Osłupienie moje było tak wielkie, iż zdążyłem jeno wybełkotać:
 — Żarty?
 — Żadne żarty. Cesarz nas zaprosił do Saint-Cloud!
 — Do Saint-Cloud?
 — Tam przebywa teraz i od czasu do czasu, urządza bale. Zaprasza na nie prawie wszystkich oficerów gwardji, obecnych w Paryżu. Ponieważ, my szwoleżerowie, cieszymy się łaskami, Berthier przysłał do Stokowskiego zawiadomienie, że i nas prosi...
 — Tam do licha!
 — Czego klniesz, miast się cieszyć!
 Przekleństwo wyrwało mi się z nadmiaru wrażenia. Co innego widzieć Napoljona zdala na polu bitwy, krzyczeć „vive l‘empereur“ i dać się choć zabić dla niego, co innego na balu, w tym całym świetnym orszaku... Sam nie wiedziałem, czy radować się, czy martwić... i jak niczego się nie bałem, czułem dziwne ściskanie koło serca...
 — I zobaczymy cesarza, tak zblizka?
 — A pod Somosierrą go nie widziałeś?... Tylko dziś nie każe ci zdobywać skaliste wąwozy, najwyżej poleci tańczyć z damami...
 — Uf....
 — Nie sap!... Z „lansierem” i „kadrylem” może jako tako pójdzie... A jeszcze, kto wie, twoją tam nieznajomą napotkasz... Czyść mundur, gu-

19