Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Lekkomyślna księżna.djvu/51

Książe Kamil, w tym czasie, podszedł do małżonki i trącił ją zleka w ramię.
 — I ja mam do ciebie sprawę!
 — Widzę, skoroś przyszedł! — cień niechęci przebiegł po jej obliczu
 — Ale możemy przy nim rozprawiać! — wskazał na mnie — to mój przyjaciel!
 Na twarzy Pauliny uwidoczniło się zdumienie. Niemniej zdumiony byłem — i ja, zaszczytem tej wysokiej przyjaźni.
 — To ty pana znasz oddawna? — zapytała.
 — Nie, dopiero od chwil paru, ale ogromnie mi się spodobał, nawet uczyłem go kontredansa... więc się nie krępuję...
 — Słucham?
 — Jak wiesz, najjaśniejszy pan naznaczył mnie gubernatorem prowincji alpejskich... Jutro przybywa delegacja z Turynu... mam mieć mowę...
 — Cóż z tego?
 — Chcę, abyś obecną była przy tej mowie i stała za mną!
 Wypogodzone zupełnie oblicze księżnej, na którem wykwitał już promień uśmiechu, poczerwieniało ponownie.
 — Co? — zawołała porywczo — ja mam stać za tobą, ty masz mieć mowę? Nigdy! Ja będę przemawiała, ty będziesz słuchał!
 — Ależ przepraszam, ja jestem gubernatorem!
 — Zgadzam się! Lecz czy senatuskonsulty znasz?
 — Oczywiście...
 — Ależ ja ci powiadam, że ich wcale nie znasz. Senatuskonsult z dnia drugiego września — wykładała teraz poważnie — określa hierarchję cesarskiego domu. Najprzód idzie cesarz, potem ce-

45