Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Lekkomyślna księżna.djvu/62

 — To jedźmy razem!
 — Doskonale! Odrazu sprawił waćpan na mnie wrażenie bardzo statecznego człowieka, choć młody... A broń pan ma...
 — Na wszelki wypadek pukawka się znajdzie! — klepnąłem po olstrach, gdzie miałem ukryte pistolety.
 — To... bardzo dobrze! — uśmiech zadowolenia rozlał się po jego twarzy.
 Teraz rad byłem, iż mam towarzysza. Doprawdy bawił mnie ten grubas, ze swym strachem i zabezpieczaniem się przed możliwą zbójecką napaścią. Aczkolwiek wówczas, mimo sprężystej policji cesarza, drogi roiły się od wszelakich łazuchów a brygantów, żadnego niebezpieczeństwa nie przewidywałem. Chciałem jednak pobawić się jego lękiem.
 — Musi pan kupiec wieźć solidną sumkę pieniędzy, że się tak niepokoi? Hę?
 — Tak... to jest chciałem powiedzieć... nie... jął bełkotać, spojrzawszy nieufnie — ktoby tam pieniądze przy sobie woził!... Jestem Dubois... Ernest Dubois z ulicy Saint Martin, koło Hall... może waszmość słyszał...
 — Któżby nie słyszał o tak znakomitej firmie — odrzekłem, z ukłonem, poważnie.
 — Choć i nie znakomita... ale bardzo solidna. — U mnie solidność grunt... A czy i waćpan też jest kupcem?...
 — Cóś wedle tego...
 Monsieur Dubois przyjrzał mi się uważnie.
 — Hm... możliwe... ma pan cudzoziemski akcent... Czy własny interes?
 — Nie — parsknąłem śmiechem — takem się jeszcze nie dorobił. Zatrudnionym, u jednego kupca zbożem... w tych sprawach — jadę w te okolice...

56