Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Lekkomyślna księżna.djvu/66

 Stary sługa stał obecnie przedemną, w pozie pełnej oczekiwania.
 — Przybyłem tu — odezwałem się doń — z pewną misją. Zresztą ten pierścień może sprawę bliżej wyjaśni!
 Wyciągnąłem rękę sygnetem. Pochylił się, spojrzał i podniósł na mnie oczy z podziwieniem.
 — To pan?...
 — Tak...
 — Proszę więc się rozgościć! Wprowadzę konia do stajni!
 Nizkim ukłonem wskazywał drogę do dalszych pokojów.
 Nie mogąc pohamować nurtującej mnie niecierpliwości, zadałem obcesowe pytanie.
 — A to... jest?
 — Jest... — potwierdził, z uśmiechem, jaby rozumiejąc mój niepokój — jak oka w głowie strzegłem!
 — Brawo! Dzielny z was sługa! A czy nikt się o depozyt nie dopytywał?
 — Dopytywał? — powtórzył ze zdziwieniem — Nie, nikt! Toć miałem go doręczyć okazicielowi sygnetu!
 — Słusznie!
 — Zechce więc wielmożny pan się rozgościć, ja zajmę się wierzchowcem, bo zdrożony i za chwilę powrócę... A dla pana wielmożnego też o posiłku pomyślę, z Paryża do nas daleko...
 Wyszedł.
 Pozostawszy sam, odetchnąłem pełną piersią i uśmiechnąłem się radośnie — a więc listy były!
 Zatem, połowa zadania została spełniona. Jak się ucieszy Paulina! Wtem... przyszła refleksja... Lecz, czy w rzeczy samej, już kończy się przygoda i niebezpieczeństwo? Czy uda się listy dostarczyć do Paryża? Toć Fouché na jednej próbie nie poprze-

60