Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Lekkomyślna księżna.djvu/71

cił się teraz, nie śmiąc skorzystać z zaproszenia, zmięszany pocierał ręce.
 — Nie marudzić, siadajcie stary!... Toć wy tu prawdziwy gospodarz.
 — Skoro wielmożny pan okazuje mi tak wy soki honor — odparł, skłaniając się nizko — to uczcić to musimy osobliwszem winkiem!
 Otworzył omszały gąsiorek. Rozszedł się przedziwny aromat, ażem z radości mlasnął językiem.
 — Hm... do stu ognistych kartaczy... iście godne wino, by nim wznieść zdrowie najjaśniejszego Napoljona! — Porwałem się z miejsca i trąciwszy z siłą w jego szklanicę wychyliłem nektar do dna.
 W pokoju stało się jaśniej, uśmiechnął do mnie rycerz wąsaty, uśmiechał biskup, markiza podmignęła okiem.
 — Ot... tak... po naszemu... po szwoleżersku!
 Stary również wypił, otarł usta rękawem i nieśmiało, pokornie, przysiadł się na brzeżku fotela. Znać było, iż przypuszczenie do kompanji a konfidencji, sprawia mu uciechę niemałą.
 — Może jeszcze kieliszeczek?
 Prawdziwy kawalerzysta nigdy nie odmawia. Nie odmówiłem też, lecz nagle w głowie zaświdrowała ostra myśl, o istotnym celu odwiedzin.
 — Wszystko pięknie! — rzekłem. — Strzemiennego! Ale czas wyruszyć z powrotem! Gdzie listy?
 Powstał z miejsca, podszedł do jednego z portretów, portretu, przedstawiającego kawalera w peruce, uchylił go nieco i wskazał, znajdującą się poza nim skrytkę.
 — Są tu... W każdej chwili doręczyć mogę! Tylko...
 — Co, tylko?

65