Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Magja i czary.djvu/112

się imienia (parę śród panien było Marji) wyrzekam wiary i oddaję na zawsze“.
 Myśląc, że to żarty, rozbawione wietrznice podpisały cyrograf swą krwią... i szybko o nim zapomniały, bo potem rozpoczęła się szalona zabawa i tańce... a gdy zajaśniał świt tajemniczy młodzieniec nagle znikł.
 W rok później t. j. 17 lipca 1845 r. (skracam rozwlekłe opowiadanie) jedna z panien, obecnych na zabawie siedziała samotnie w swym pokoju; naraz przed jej oczami zjawia się ta sama postać.
 — Czy pamiętasz nasz zeszłoroczny układ — pyta — bądź powolną, inaczej cię zabiję!
 I odtąd co rok, opowiada panna, musiałam mu czynić zapłatę mojem ciałem.
 Przez jedenaście lat nawiedzał mnie: czułam go, widziałam, dotykałam. Wizyty zaczynał zwykle rozmową, później mną owładał. Czasem stawiałam mu zapytania:
 — Jak czynisz, że możesz wchodzić i wychodzić przez drzwi zamknięte i okna?
 — Mam na to władzę.
 — Jak możesz będąc djabłem czy duchem, postępować, jak człowiek?
 — Biorę ciało zmarłego i czynię z nim, co chcę!
 — Nie umrzesz nigdy — dodawał — będziesz żyła wiecznie. Jeśli mi pozostaniesz wierną, będę w stanie, w godzinę po śmierci cię wskrzesić...
 Co przez to rozumiał — nie wiem.
 Dopiero dzięki łasce Boga i żarliwej modlitwie udało mi się po latach jedenastu od straszliwego kochanka uwolnić...
 Opowiadanie to podaje p. Gougeuot des Mousseaux na