Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Magja i czary.djvu/39

 3. Księgi Alberta. Z dzieł teologa i okultysty Alberta Wielkiego (1196 — 1280) porobiono wyciągi i stworzono dwa traktaty: t. zw. „Alberta Wielkiego“, gdzie wraz z zaklęciami pomieszczono szereg rad z dziedziny magji naturalnej i „Alberta Małego“, w którym to zbiorku, nawet wtajemniczony, nic poza stekiem najbezsensowniejszych bredni nie odnajdzie.
 4. Księga zaklęć Honorjusza, najniesłuszniej przypisywana papieżowi Honorjuszowi II, w istocie prawdopodobnie, dzieło anty-papieża z Avignonu, który również kazał się nazywać Honorujszem II. Jest to, jak określa ją Eliphas Levi, jedna z najbardziej szatańskich i przewrotnych ksiąg ludzkości. Na niej opiera się „czarna magja“ i daje ona sposoby ewokacji potęg złych. Rytuały tam zawarte są krwawe, zbrodnicze i wstrętne.
 Nakoniec wiele szczegółów odnaleźć można w Paracelsie, który całą swą wiedzę zaklął w znaki, jedynie uczniom dostępne, macrocosmu i microcosmu.
 Opis urządzenia komnaty, czy kaplicy magicznej, odnajdziemy w „Filozofji tajnej“ Korneljusza Agrypy, Opis ten, zmodyfikowany i zastosowany do naszych czasów, powtórzył w „Magji praktycznej“ — Papus:
 „Dla operacji należy wybrać pokój, możliwie odosobniony, by módz czynić doświadczenia, bez przeszkód. Ściany będą pokryte białą materją. Po określeniu czterech stron, odpowiadającym czterem stronom świata — na zachodzie ustawić laboratorjum, składające ze stołu, o szklanym blacie, nakrytego białą ceratą.
 Na wschodzie stać będzie oratorjum, które składa się:
 a) z ołtarzyka, pokrytego cienkim płótnem,