Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Marja Wisnowska. W więzach tragicznej miłości.djvu/37

mi popisywał się niechętnie, więc też obecnie mruknął.
 — Et, głupstwo wszystko!
 — Kochany autorze — zawołała Wisnowska — musi pan mi coś z ręki powiedzieć, ale koniecznie, koniecznie...
 Gdy i obecni poczęli nalegać, Jeske-Choiński, przymuszony, ujął dłoń artystki. Długo badał linje, marszczył czoło, coś kalkulował w końcu orzekł:
 — Tak... bardzo ciekawe... w każdym razie czekają panią losy niezwykłe...
 — Będę sławną, wielką?
 — Zapewne... zapewne... linja Apollina szalenie rozwinięta, tylko... tylko....
 — No... no... proszę mówić prędzej!
 — Oczekuje panią jakiś wielki wstrząs moralny, bo ja wiem... tragiczne przeżycia... może gwałtowna śmierć...
 — Dobryś, — klasnęła w dłonie Wisnowska, nieco przestraszona — najprzód mi wymyślają za kościotrupy, potem straszą śmiercią gwałtowną! Kiedyż to ma nastąpić?
 — Tego określić nie mogę! — odparł ze śmiechem Jeske Choiński, sam niezbyt wiele przywiązując wagi do swej wróżby i pragnąc zatrzeć złe wrażenie — Zapewne za sto lat!
 — Całe szczęście, mam przynajmniej dużo czasu, będę jeszcze w Ameryce! Słyszał pan,