Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Marja Wisnowska. W więzach tragicznej miłości.djvu/54

 — Nie, panie Aleksandrze! — zawołała artystka, uważając iż nadszedł już czas przerwania rozmowy i ostatecznego zniechęcenia konkurenta — Nie! Na to jestem zbyt dumna! Chyłkiem do niczyjej rodziny wciskać się nie myślę, ani zawierać ślubów po kątach! Proszę to sobie wyperswadować!
 — Pani odmawia?
 — Stanowczo i nieodwołalnie!
 — Cóż więc ze mną będzie, panno Marjo?
 — Ha! Musimy się rozstać!
 — Rozstać?...
 Wyraz nieludzkiego bólu i nieludzkiej męki wykrzywił twarz korneta. Jak długi runął do stóp artystki i niby małe dziecko począł szlochać.
 — Panie Sasza, proszę się uspokoić! — wymówiła przestraszona niespodziewanym wybuchem rozpaczy.
 — Boże! Boże! — jęczał konwulsyjnie śród łez, tuląc się do nóg aktorki — Ja, ja miałbym panią utracić, nie, to niemożliwe, ja tego nie przeżyję...
 — Dorosły człowiek, oficer, płacze? Panie Sasza, wstyd!
 — Ojca zabiję, matkę zabiję, dom porzucę, wszystko dla pani uczynię...
 — Ale... usiłowała przerwać.
 — Ja panią tak kocham jak Boga! Jak do ikony świętej modlić się pragnę! Pył z przed