Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Marja Wisnowska. W więzach tragicznej miłości.djvu/84

 — Zrzuć natychmiast tą ohydę! — wskazał na pierścionek — i połam w mojej obecności!
 Wisnowska początkowo uczyniła ruch, jakby zamierzając bezzwłocznie wykonać pomienione żądanie. Zawahała się jednak i nie zdjęła obrączki.
 — Wahasz się — naglił
 — Nie... ale...
 — Nie chcesz?
 — Nie... ale zrozum, brak pierścionka rozzłości Bartenjewa...
 — Rozzłości Bartenjewa! — krzyknął w nowym porywie niepohamowanego gniewu — Ach! tak! Znakomicie! Więc skoro sama nie chcesz tego uczynić, ja cię wyręczę!
 Porwał aktorkę za rękę, że aż syknęła z bólu, i ściągnąwszy jej z palca gwałtownie obrączkę, cisnął z siłą o podłogę poczem jął póty deptać, póki nie pękła na kawałki.
 — Niech się teraz cieszy oficerek! — zawołał, wskazując na swe dzieło zniszczenia.
 — Cóżeś ty zrobił, Olku! — jęknęła, przerażona, przewidując nowe przykrości.
 — Zrobiłem, co powinienem był zrobić! Dobrzem zrobił, bo poznałem twoje prawdziwe uczucia i widzę, jak rozpaczasz z powodu utraty drogocennej miłosnej pamiątki! — oświadczył z ironją.