ślach, nie dba o sprzeczności, których nawet nie dostrzega. Histeryków cechuje to jeszcze, że w danym momencie wierzą oni w to, co robią, grają bardzo często komedję, którą przyjmują za istotną prawdę.
Najbardziej typowym okazem kobiety histerycznej będzie dla mnie bohaterka powieści Pierre Louysa p. t. „Kobieta i pajac”. Bohaterka tej powieści Conchita kłamie, by wzbudzić zazdrość swego kochanka Matea. Opowiada mu o nieistniejących zdradach, by ten pod wpływem zazdrości bił ją, widocznie w myśl zasady, że skoro mąż niewiasty nie bije, to jej nie kocha, to jej wątroba gnije.
Typowa histerja!
Czytamy:
„Gdy przekonała się, że jej fałszywe zeznania już nie działają i że miałem wszelkie dane wierzyć jej wierność, wymyślała nowe powody do codziennego pobudzania mnie do gniewu. A wieczorem, w momentach kiedy wszystkie kobiety powtarzają „będziesz mnie długo kochał“ słyszałem te słowa „Będziesz mnie bić Mateo? Przyrzeknij, że będziesz”!
Te dziwne upodobanie nie było podstawą jej charakteru. Jeżeli uczuwała potrzebę kary, to miała też namiętność do złego. Robiła źle nie z zamiłowania do grzechu, ale z radości, że może komuś wyrządzić krzywdę.
Zazdrosna była nie do pojęcia. O przyjaciołach moich i o wszystkich co stanowili moje otoczenie rozpuszczała takie wersje i była tak arogancka, że zerwałem z niemi wszystkiemi i wkrótce zostałem zupełnie osamotniony. Widok jakikolwiek kobiety doprowadzał ją do furji.
Wyrzuciła wszystkie moje służące chociaż były doskonałe, a ja nawet z niemi nie rozmawiałem Musiałem zamienić wszystkich moich dostawców, bo żona fryzjera była blondynką, bo córka księgarza była brunetką, bo handlarka cygar pytała co u mnie słychać, gdy wchodziłem do jej sklepu. Przestałem chodzić do teatru, bo jeśli patrzyłem na widownię, między publiczność — to aby się napawać widokiem jakiejś kobiety, a jeśli na scenę — to było niezbitym dowodem, że kochałem się w ak-
