opanowywuje ciało, że przezwycięża przyrodzone prawa optyczne i ciążenia.
Najwyższym stopniem takiego uniezależnienia się ducha od ciała za życia będzie letarg (katalepsja), inaczej zwany pozorną śmiercią. Jest to ten wypadek, gdy ciało pozostaje w całkowitym bezwładzie, następuje jakby przerwanie wszelkich życiowych funkcji, a duch odlatuje na dłuższy lub krótszy okres, by później powrócić do ciała i je ożywić. W myśl wysuniętej przeze mnie poprzednio hipotezy, daje się to wytłumaczyć w ten sposób, iż nastąpiło osłabienie nadmiernie wyciągniętego sznura, łączącego ciało eteryczne z fizycznym i nasz dwojnik, sobowtór usiłuje daremnie znaleźć się z powrotem w swej ziemskiej powłoce. Jak wiemy całkowite zerwanie tej nici powoduje śmierć.
Rozumiano to dobrze w starożytności i dlatego w ludzi takich nazywano „histeroptomes“ — powtórnie narodzonymi na świat
Ileż tragicznych pomyłek zaszło na tym tle!
Cesarz rzymski Zenon, podlegający epileptycznym napadom, został na skutek jednego z nich uznany za zmarłego i pochowany. Ocknąwszy się, jęczał w swym cesarskim grobie, od którego strażnicy pouciekali wystraszeni. Kiedy później otworzono grobowiec, znaleziono nieszczeęśliwego na dobre umarłego, z pogryzionymi z rozpaczy rękami.
Franciszek Bacon mówi w swej „Historii o życiu i śmierci“, że sławny doktór Scott doświadczał napadów kataleptystycznych i w kilka dni po pozornym
