Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/103

 — O, tak... tak... — plótł teraz pospiesznie. — Właciwie nie obraz, a pocztówki... Ale to wszystko jedno! Grunt, pani zgoda!... Parę posiedzeń, u mnie w pracowni, nic więcej!... Oczywiście nie żądam bezpłatnie... Gotów jestem odpowiednio wynagrodzić...
 — Hm... Więc honorarjum?
 Każde z jej odezwań świadczyło, iż malarz ma do czynienia z inteligentną osóbką. Nie musiało się jednak jej przelewać, bo płaszczyk miała wytarty i podniszczoną sukienkę. Spojrzał na jej pocerowane w wielu miejscach rękawiczki, które kryły zgrabne rączki i szybko rzucił.
 — Za dwa posiedzenia ośmieliłbym się zaofiarować pięćdziesiąt złotych...
 Wnet pożałował, gdy wymienił tę sumę. Bo jakiś błysk radosny przebiegł po twarzy ładnej osóbki i głośno powtórzyła.
 — Pięćdziesiąt złotych!
 — Szkoda, żem nie zaofiarował połowy! — zaużył w duchu. — Zgodziłoby się, biedactwo, bo widać, że jej na pieniądzach bardzo zależy... Ale teraz już trudno się cofać...
 — Pięćdziesiąt złotych! — raz jeszcze powtórzyła w zamyśleniu.
 — Tak... tak...
 Zastanawiała się chwilę.
 — Oferta wcale ponętna! — wyrzekła nagle. — Za piećdziesiąt złotych można przeżyć tydzień!... Ale nie zależę sama od siebie... Musiałabym uzyskać czyjąś zgodę.
 — Mianowicie?

97