Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/121

mą, którą spotkał wówczas wieczorem. Świeżbił go bardzo język, aby o wszystkiem opowiedzieć hrabinie i o wczorajszych odwiedzinach, lecz ponieważ hrabina wypierała się znajomości z czarną damą, postanowił milczeć, wyczuwając, że ta rozmowa nie doprowadzi do celu.
 Tymczasem Orzelska, rozejrzawszy się po pracowni i zająwszy miejsce na krześle, tem samem, na którem niedawno siedziała Marta, rzekła, wskazując na porozrzucane na stole szkice:
 — Rysowałeś tę panienkę! Dość przystojna osóbka, ale ma niemiły grymas w twarzy... a skoro popatrzyła na mnie ze złością, łatwo odnaleźć przyczynę tego niezadowalenia...
 — Mianowicie?
 — Pewnie zakochana w tobie... Modelki zazwyczaj kochają się w malarzach... Poczekaj i ja pocznę być zazdrosna...
 — Ach! — wybuchnął śmiechem, tak zabawne wydało mu się to posądzenie. — Zakochana? Panna Marta nie wygląda na kochliwą... Zresztą, znamy się krótko...
 — No... no... pogroziła palcem. — A ja twierdzę, że wielki filut z ciebie. Nadskakujesz każdej przystojnej dziewczynie...
 — Tamaro...
 — Nigdy już nie przyjdę do twej pracowni... — uczyniła minę, niczem rozkapryszone dziecko...
 — Przysięgam, Tamaro...
 Podbiegł do niej i chciał ją uścisnąć serdecznie. Ale ona odepchnęła go lekko. Orzelska była przedewszystkiem kobietą interesu i nie miłostka ją

115