Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/122

przywiodła do pracowni malarza. Dziś należało zacieśnić ostatecznie sieć zarzuconą oddawna.
 — To może zaczniemy malować! — rzekł malarz, nieco stropiony, wskazując na portret.
 Ale hrabina wykonała przeczący ruch głową.
 — Mam dziś do ciebie sprawę ważniejszą, niźli malowanie portretu...
 Przystanął zdziwiony.
 — Czy przypominasz sobie — mówiła dalej — jak parę dni temu wspominałam, iż pragnę rozmówić się z tobą poważnie?... Czy zdobyłbyś się dla mnie na poświęcenie?
 — Każde! — wykrzyknął gorąco.
 — Nie rozmyśliłeś się?
 — Jakżeż możesz powątpiewać, Tamaro! — znów usiłował przysunąć się bliżej i objąć ją, lecz ona powtórnie uchyliła się od pieszczoty.
 — Pocałunki — oświadczyła powoli — są tylko zdawkowym dowodem miłości... Ja zaś chcę się przekonać, czy ty mnie kochasz naprawdę...
 — Nad wszystko na świecie! — zawołał i sam uwierzył w szczerość swoich słów.
 — Nie udajesz?
 — Przenigdy.
 — Pragnąłbyś się ze mną złączyć na długo?
 — Ależ to szczyt moich marzeń, Tamaro!
 Piękna pani uczyniła pauzę, niby silnie zastanawijąc się nad czemś. Wreszcie po chwili milczenia, wyrzekła:
 — Znasz moje dotychczasowe życie! Jedna to męczarnia! Ciągłe pielęgnowanie chorego, znoszenie jego kaprysów, wybuchów wściekłości... Bo niech ci

116