Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/137

 — Smutny pon dziś, panie Bobie!...
 — O, nie! — zaprzeczył.
 — Dręczą pana jakie troski?
 — Hm... — mruknął ucieszony, że panienka uczyniła znakomity wstęp do oświadczyn. — Odgadła pani!...
 — Odgadłam?
 — Istotnie...
 — Nie może pan mi się ze swych zmartwień zwierzyć?
 Bob stwierdził w duchu, że musiała, w rzeczy samej, Tamara przygotować Zosieńkę do tych wyznań miłosnych, gdyż panna swemi odezwaniami, jakby zachęcała go do nich. Naiwny dzieciak, przestraszony zapewne grobową atmosferą, panującą w domu, jaknajprędzej pragnął wyjść za mąż.
 Uwierzyła w szczerość nadskakiwań, przypisując obecnie jego niewyraźną minę, niepewności o wynik oświadczyn.
 Postanowił przyspieszyć wyjaśnienia.
 — Panno Zosieńko! — rzekł. — Tu o panią głównie chodzi...
 — O mnie?
 — Moje szczęście jest zależne od pani decyzji!
 — Nie... ro... zumiem...
 Postarał się nadać swemu głosowi czułe brzmienie i wykrzyknął patetycznie:
 — Ja panią kocham!
 — Ach!
 Policzki panienki poczerwieniały nagle i nisko opuściła główkę. Znać było, iż mimo wszystkiego, posłyszane wyznanie, uczyniło na niej duże wrażenie.

131