Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/144

cież staram się dodawać do proszków najmniej szkodliwe dla zdrowia składniki!
 Orzelska zbliżyła się powoli do paralityka i poruszyła go lekko.
 — Rodrygu! — rzekła pochylając się nad nim — przychodzimy do ciebie w ważnej sprawie!
 Na chwilę rozwarły się zamknięte poweki, ukazując mętne i nieprzytomne źrenice.
 — Czy nas słyszysz?
 — Acha... acha...
 — Twoja córka, Zosieńka pragnie wyjść za mąż! Oto jej narzeczony! Czy się zgadzasz?
 Paralityk skierował głowę, niczem manekin.
 — Acha... acha....
 Orzelska odsunęła się od chorego.
 — Próżny trud! — z świetnie udaną boleścią wyszeptały jej wargi. — On nic nie pojmie!...
 Wzrok hrabiny pobiegł z triumfem w stronę Boba. Całkowite zwycięstwo! Ten stał blady, podziwiając z przestrachem, własne dzieło. Nerwowo drżały mu ręce, krople zimnego potu zrosiły mu czoło, a w uszach huczał głos potężny:
 — Morderca... morderca...
 Na szczęście, panna Zosieńka, nie zwróciła uwagi na zmieszanie młodego chemika. Zbyt wielkie wrażenie uczynił na niej straszlwy widok. Podbiegła do ojca, uklękła przy fotelu i wznosząc ku niemu ręce: wyrzekła głosem pełnym rozpaczy:
 — Boże! Czemuż zostałem ukarana tak ciężko! Czemuż ty, ojcze, nie możesz być świadkiem mojego szczęścia! Oprzytomnij choć na chwilę ojcze!
 Na chwilę wydało się, że te, przepojone męką

138