Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/164

go w nim rolę? Świadoma jest przewrotności Orzelskiej? Lecz, w takim razie, powinna go nienawidzieć, uważając za przestępcę — a nie chcieć go ratować.
 Nerwowo powtórzył.
 — Niebezpieczeństwo? O jakiem wspominasz niebezpieczeństwie?
 Uśmiechnęła się zagadkowo.
 — Nie pytaj się, skąd wiem. Może domyślam się tylko wielu rzeczy.
 Odetchnął. Tak, musiała się domyślać jedynie!
 Przedziwna intuicja. A może podpatrzyła jakie czulsze spojrzenie, skierowane w stronę Tamary, lub pochwyciła nieopatrznie rzucone słówko. Czy wie wszystko o Tamarze, czy też przypuszcza, że to wogóle o jakąś kobietę chodzi? Ale ta wzmianka o niebezpieczeństwie?
 Dalej nalegał.
 — Błagam! Mów wyraźnie, Zosieńko!
 Wzruszyła ramionami.
 — Próżno prosisz, Bobie! Ty masz swe tajemnice i ja mogę mieć swoje... Niechaj ci to wystarczy! Czy i ty mówisz mi wszystko szczerze?
 I znów prosto w serce wymierzony cios. Nadal dręcząca zagadka. Wie, czy nie wie? Och, jakże chętnie złożyłby jej całkowitą spowiedź teraz, z całego swego życia! Lecz, czyż tak postąpić było wolno?
 — Ostatnie zapytanie — wyrzekł zduszonym głosem — Skoro odgadłaś, żem związany z jakąś złą i przewrotną kobietą, więc nie wart jestem ciebie, czemu chcesz mnie ocalić?

158