Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/182

widząc, że Tamara miast podróżnego kostjumu, ma na sobie jeszcze szlafrok. — Kiedyż zdążysz to uczynić?
 — Właśnie, zamierzam...
 Ale malarza już zaprzątnęła inna myśl.
 — Hrabia śpi?
 Uśmiechnęła się lekko, niby pragnąc go całkowicie uspokoić.
 — Śpi mocno! Napewno się nie obudzi! Dałam mu niedawno proszek nasenny! Masz bardzo ułatwione zadanie!...
 — Brawo! — syknął ucieszony — Sprzyja nam szczęście!
 — Nie traćmy czasu! — wyrzekła cicho w odpowiedzi — Wiesz, co masz robić, a ja idę do dalszych pokojów... Za dwadzieścia minut spotkamy się bez przeszkód w aucie...
 — A walizki?
 — W mojej garderobie! Przecież ci pokazałam, dziś popołudniu, gdzie masz ich szukać. Tylko nie zapomnij!... Dwie!... Jedna większa, a druga mniejsza. A teraz, dowidzenia!
 Znikła.
 Krzesz postał parę sekund pod oknem, uspokojony całkowicie. Widok Tamary i jej słowa, rozproszyły ten dziwny niepokój nerwowy, jaki go przedtem ogarnął. Hrabia śpi, uczeczka nie przedstawia trudności.
 Naprzód...
 Parter nie był wysoki. To też malarz, pochwyciwszy za parapet, wspiął się i rychło się znalazł w pokoju.

180