Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/198

i o ciebie toczą się zacięta walka! Przeklęte! Kiedyż, nareszcie, to się skończy?
 — Jutro! — odparła czarno ubrana kobieta a głos jej zabrzmiał niezwykłą stanowczością.
 — Sądzisz?
 — Napewno! Przystępujemy do ostatecznej rozgrywki!
 Marta przeszła się kilka razy po pokoju.
 — A czy... tamtej... do jutra nic nie grozi? — wyszeptała. — Toć oni są niebywale sprytni! Łatwo mogą powziąść podejrzenia!
 Czarno ubrana kobieta wzruszyła ramionami.
 — Wątpię! — oświadczyła. — Bodaj, po raz pierwszy w życiu, Orzelska dała się wywieźć w pole! Ona... i jej ukochany, ten awanturnik! A jeśli teraz nawet się spostrzegą, będzie zapóźo! Zdążymy na czas, aby ich pognębić, a ją uratować!
 Marta spozierała kędyś przed siebie a serce jej uderzało niespokojnie. Tylko długie, wąskie palce dziewczyny machinalnie przekładały lśniące kamienie.

196