Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/203

 Krzesz zagryzł wargi. Zdawało mu się, że pojmuje pobudki, kierujące postępowaniem Orzelskiej, lecz godził się z niemi z trudem. Tak prędko przeszła jej miłość? Kaprys? Fantazja? Pragnie się poświęcić niewiodomo po co? Lecz na cóż się zda wysuwać te argumenty przed Raźnia-Raźniewskim?
 — Zastosuję się do woli hrabiny! — odrzekł z przekąsem.
 Baron wyciągnął do malarza rękę, którą ten uścisnął bez wielkiego zapału.
 — Spodziewałem się tej odpowiedzi po panu — Odpowiedź godna prawdziwego dżentelmena!
 — No... tak...
 — Jeszcze prośba ostatnia... Zachowa pan, oczywiście, wszystkie szczegóły zamierzonej ucieczki w największej tajemnicy. Hrabina, ze swej strony, powiadomi za parę dni pannę Zosieńkę o prawdziwej roli, jaką pan odegrał... Najmniejsza plama nie pozostnie na pańskim honorze!
 — Prawdziwie wdzięczny będę! — zgryźliwie mruknął malarz i powstał z miejsca, dając tem znak Raźnia-Raźniewskiemu, że uważa rozmowę za skończoną.
 Lecz baron ociągał się z odejściem.
 — Ach, byłbym zapomniał! — uderzył się nagle lekko palcami w czoło. — Hrabina prosiła, aby pan zechciał wydać na moje ręce walizkę!
 — Jaką walizę?
 — Hrabina nie ma przedemną tajemnic, — wyjaśnił Raźnia-Raźniewski — wyniósł pan dwa kuferki... Jeden większy i drugi mniejszy, neseser. —

201