Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/204

Większy pozostał, gdyż właśnie w chwili, kiedy pan z nim wychodził, obudził się hrabia... Lecz, neseserek przecież pan zabrał...
 — Rzeczywiście! — zawołał nagle Krzesz, przypominając sobie ten fakt. — Rzeczywiście,, wyniosłem najprzód walizeczkę i położyłem ją na oknie. Później wróciłem po tem ciężki kufer... Całkiem mi to wyszło z głowy, kiedym wyskakiwał przez okno. Neseser został na parapecie...
 — Nie było go tam!
 — Jakto, nie było? — zdziwił się malarz. — Chyba zleciał do ogrodu? Należało dobrze poszukać.
 — Hrabina przetrząsnęła jaknajdokładniej zarówno sypialnię jak i trawniki, znajdujące się przed willą... Walizka znikła.
 — Niepojęte...
 Twarz barona stała się naraz zimna i zawzięta, a monokl zabłysnął złowrogo.
 — Neseserek — wycedził po woli — zawierał biżuterję hrabiny Orzelskiej! Biżuterję wartości przeszło stu tysięcy złotych! Rozumie pan, panie Krzesz?
 Malarz poczerwieniał.
 — Dziwne... dziwne... — wybełkotał. — Gdzież się podziała ta przeklęta walizeczka?
 Raźnia-Raźniewski uderzył weń twardo wzrokiem:
 — Lepiej to pan wie, chyba od nas!
 Krzesz poczuł ukrytą insynuację. Drgnąwszy z oburzenia, odparł ostro:
 — Co mają oznaczać słowa pana barona?
 Jakiś grymas wzgardliwy przebiegł po obliczu Raźnia-Raźniewskiego.
 — To tylko — syknął — że walizeczka była

202