Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/212

 Musiała ona być jednak dobrze znana Zosieńce i odwiedzała ją zapewne po kryjomu, nie raz, bo wpadła do bramy, jak ktoś, kto znakomicie zna drogę i przebywszy podwórko, skierowała się do jednej z oficyn.
 Drzwi skromnego mieszkania...
 Dłoń panienki uderza w nie, w umówiony sposób, trzykrotnie.
 — Kto tam?
 — Ja!
 Głos Zosieńki musiał być znakomicie znany, tej, która znajdowała się wewnątrz, bo wnet rozwarły się drzwi.
 Na progu stała Marta.
 Blada, skupiona w sobie. Rzekłbyś dręczyły ją ciężkie troski, bo wielka poprzeczna zmarszczka przecinała jej czoło.
 Ale, na widok Zosieńki, wnet rozjaśniło się jej oblicze.
 — Jesteś, nareszcie!
 — Jestem! Na chwilę! — poczęła wyjaśniać. — Tak szczęśliwie się złożyło, że Orzelska dokądciś wyjechała i mogłam się wymknąć...
 — Ach, tak!... Sądzisz, że dzisiaj, napewno?
 — Napewno!
 Obie patrzyły na siebie przepojonym serdecznością wzrokiem. Nagle, pierwsza Marta wyciągnęła ramiona i pochwyciła w swe objęcia Zosieńkę.
 — Ty, moja złoto kochane! — wyszeptała. — Ty, moja cała nadziejo i wybawicielko!
 Policzki panienki pokraśniały gwałtownie. Odwzajemniając uściski, nieśmiało odrzekła.

210