Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/213

 — Nie masz, mi za co jeszcze dziękować! Nie skończone nasze zadanie! Lecz, mniejmy nadzieję, że wszystko pójdzie po naszej myśli!
 — Uda się? — powtórzyła Marta, wypuszczając ze swych objęć Zosieńkę.
 — Toć chyba, Bóg jest w niebie!
 Znów cień niepokoju przebiegł po twarzy Marty. Tymczasem Zosieńka wskazała w kierunku pokoju, od którego drzwi znajdowały się zamknięte.
 — Czy tam wejdziemy!
 — Zaraz! — Marta przyciszyła głos, jakgdyby to, co zamierzała oświadczyć, miało pozostać tajemnicą dla trzeciej osoby, znajdującej się w wewnątrz. — Zaraz...
 — Jest tam?
 — Jest!
 — Więc, cóż się stało?
 Marta wymówiła z przygnębieniem.
 — Znów ogarnął ją szał!
 — Szał?
 — Od rana ciska się i rzuca! Obawiam się, aby nie popełniła jakiego głupstwa i nie zepsuła nam całego, tak świetnie zapowiadającego się planu!
 Teraz niepokój zarysował się i na twarzyczce Zosieńki.
 — Co, ty mówisz?
 — Niestety...
 — A wczoraj wydawała się przytomna! Znakomicie wypełniła z walizką swe zadanie!
 — Nagle to na nią przychodzi i nagle mija!
 — Co robić?
 — Sama nie wiem!

211