Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/217

 Zamilkła wyczerpana, wnosząc tylko pięści do góry, jakby wygrażała niewidzialnemu wrogowi.
 Raptem, w głowie Marty zrodziła się nowa myśl. Silnie ujęła starą kobietę za ramię.
 — Kochanie! — rzekła, patrząc jej prosto w oczy. — Pamiętaj, że to o mnie chodzi! Mnie zaszkodziłabyś nieobliczalnem wystąpieniem! To, ja cię proszę o spokój!
 Słowa te dziwnie podziałały na siwowłosą kobietę. Jakby ochłonęła, niespodzianie.
 — Ty... ty?
 — Ja, cię proszę!
 — Ano... — mruknęła coś niewyraźnie i chwiejąc się trochę na nogach, podeszła z powrotem do otomany i na niej zajęła miejsce. Wydawało się, że znów zapada w poprzednią apatję.
 — Dasz sobie z nią radę? — szepnęła Zosieńka. — Bo, ja już uciekać muszę!...
 — Przypuszczam!
 — Stawicie się o oznaczonej godzinie?
 — Pytasz? Toć tu o całą przyszłość chodzi!
 Nagle, wzrok Zosieńki, która stała w pobliżu okna, padł na postać mężczyzny, przechodzącego przez podwórze.
 — Krzesz, tu idzie! — zawołała, ze zdziwieniem. — Czy do ciebie?
 — Zapewne! — odparła Marta z goryczą. — Teraz dopiero uderzyły go moje ostrzeżenia! Do mnie, po ratunek, spieszy!
 Zosieńka jęła mówić prędko.
 — W gruncie żal mi tego Krzesza! Zadurzył się w tej przewrotnej Tamarze i stał się kozłem ofiar-

215