Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/218

nym! Bandytą i złodziejem! Ha... ha... ha... Znajduje się w okropnej sytuacji, mniema, że będzie skompromitowany i nie wie, kto go z rozpaczliwego położenia wybawi. Bo, Tamara, oczywiście wyrzekła się wczoraj Krzesza a nawet pierwsza napadała na niego! Cóż z nim robić? Czy nadal grać komedję i udawać, że się wierzy w jego winę czy tu przypuścić go do naszej tajemnicy?
 — Wart jest tego — wymówiła Marta — by pomęczył się jeszcze za swą głupotę! Toć, jak siostra, przemawiałam mu do rozumu a on zaślepiony, obrażał się na mnie i nie chciał wierzyć! Obecnie przychodzi opowiedzieć o „dziwnej“ historji, jaka go spotkała, bo oczywiście nie domyśla się na chwilę, że i ja w niej przyjmowałam udział i będzie błagać, abym zechciała mu udzielić ściślejszych informacji o Orzelskiej.
 W tejże chwili rozległo się w drzwi mocne, nerwowe stukanie.
 — Jest? Zamierzasz go przyjąć?
 — Nie wiem, sama!
 Zosieńka raptem uderzyła się w czoło.
 — A jabym go przyjęła i opowiedziała mu wszystko! Niechaj, stanie się nam pomocny i odkupi swoją winę!
 — W jaki sposób!
 — Będzie wam towarzyszył, a ty łatwiej wtedy z nią sobie dasz radę! — tu wskazała w kierunku siwowłosej kobiety.
 — Może masz rację!
 Zosieńka uśmiechnęła się wesoło.
 — Czekaj! Ja mu otworzę! Ta, do której pała-

216