Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/22

 — Z tamtąd pan wyszedł!
 — Tak! — przytwierdził, coraz więcej zdumiony.
 Wyciągnięta ręka kobiety groźnie poruszyła się w powietrzu.
 — Siedziba szatana!... Siedziba szatana!... — z jej piersi wydobył się chrapliwy okrzyk. — Czy on jeszcze żyje?...
 — Kto? — powtórzył Krzesz, nic nie rozumiejąc z tej całej sceny.
 — Kto? — zaśmiała się zjadliwie. — On... on...
 — Hrabia Orzelski? — domyślił się malarz. — Widziałem go przed chwilą... Jest sparaliżowany i obłąkany... Lecz czemuż pani mnie o to wszystko zapytuje?...
 Nie dała wprost odpowiedzi. Natomiast, jakby snuła głośno swą myśl.
 — Sparaliżowany? Obłąkany... Dobrze mu tak!... Dobrze!... Kara Boża... Niedługo pożyje... Dziwne, że dotychczas z nim się nie załatwili?... Przecież im przeszkadza... A ta djablica?
 — Szanowna pani! — rzekł, chcąc wyjaśnić tę całą niezwykłą scenę. — Nie rozumiem kogo pani przeklina, o co jej chodzi i jakich ja mógłbym jej udzielić informacji? Któż jest ową djablicą?...
 — Tylko jedna istnieje na świecie kobieta, w którą wcielił się szatan!...
 — Ma pani hrabinę Orzelską na myśli? — podchwycił zły. — Ona ma być tą djablicą? Sądzę, że pani się myli... Bardzo z niej piękna i miła dama...
 Jakiś chichot, podobny do skowytu, wyrwał się z piersi nieznajomej.

16