Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/222

 Lecz, stale los gotuje nieoczekiwane przeszkody.
 Chcąc skrócić godziny oczekiwania, Marta gawędziła z malarzem, poruszając wciąż ten sam tak ciekawy a palący dla nich temat.
 Powoli płynął czas. Wreszcie wybiła piąta, zbliżała się pora, o której mieli pospieszyć na pomoc Zosieńce. Czarno ubrana kobieta, siedziała, na pozór, apatycznie, na otomanie.
 Nagle, powstawszy z miejsca, rzekła:
 — Idę na chwilę do kuchenki i wnet powrócę!
 Wyszła.
 A gdy przedłużała się jej nieobecność, zaniepokojona Marta, wybiegła za nią.
 Kuchenka była pusta. Szalona zdołała, po cichu wyślizgnąć się z mieszkanka.
 — Boże! — zawołała, z rozpaczą. — Uciekła! Napewno, popełni jaką niedorzeczność! Należy ją koniecznie odnaleźć!
 Lecz, daremnie po ulicach miasta szukali obłąkanej!
 Daremnie!
 A gdy pod ługich poszukiwaniach, spojrzeli na zegar, stwierdzili z przerażeniem, że już minęła szósta?
 Czy zdążą?
 Wszak do pałacyku Orzelskich daleka oczekiwała ich droga!
 Niestety, to opóźnienie stało się dla Zosieńki fatalne!

220