Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/305

 — Po tem, co uczyniła? Po torturach, które zadawała? Po tylu czynach przewrotnych i planowanych zbrodniach?
 Orzelska, zmierzywszy szaloną wzrokiem pełnym nienawiści, odepchnęła ją lekko.
 — Proszę zaprzestać tych komedji! — wyrzekła ostro. — I nie zastępować mi drogi! Widzi pani sama, że nikt tu zatrzymywać mnie nie zamierza!
 — Ach, tak!
 Nagle stała się rzecz straszna. Czarno ubrana kobieta sięgnęła błyskawicznym ruchem do kieszeni...
 — Co robisz, kochanie? — zawołała przerażonym głosem hrabianka, odrywając się od ojca i spiesząc w jej stronę.
 Lecz, już było za późno. Strumień źrącego płynu dosięgnął pięknej twarzy Tamary, a ta z nieludzkim jękiem, zatoczyła się w róg gabinetu.
 — Oblała ją! Oblała ją kwasem siarczanym, przeklęta wiedźma! — ryknął nie swoim głosem Raźnia-Raźniewski, podbiegając do zeszpeconej kochanki.
 Tymczasem, szalona zanosiła się teraz złym, a nieprzytomnym śmiechem.
 — Ha... ha... ha... — rozbrzmiewał on niesamowicie w pokoju. — Idź!... Idź!... wolno... Lecz nikogo już nie uwiedzie twa uroda i nikogo nie przyprawi o zgubę... Idź... i wiedź dalej nędzny żywot, jako straszydło!
 Z szatańskim triumfem spojrzała na swe przerażliwe dzieło.
 Istotnie, w przeciągu kilku sekund, twarz Tamary, zamieniła się w potworną, krwawo-siną maskę,

303