Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/51

 — Cóż się stało? — zapytał zdziwiony Krzesz. — Pani hrabina?...
 Kozak, nie patrząc na Krzesza, nagle wyrzucił z siebie:
 — Przestałby pan do nas chodzić!
 — Czemuż mam przestać tu bywać? — powtórzył, nic nie rozumiejąc. — Czy to, pani hrabina, kazała wam powtórzyć?
 Kozak skrzywił się dziwnie.
 — Nie, nie pani hrabina! Ja sam od siebie...
 — Proszę mówić wyraźniej...
 Iwan patrzył kędyś w dal, a jego potężna sylwetka zarysowywała się ponuro na ciemnym tle drzew.
 — Niech pan rozumie, jak chce! Nie jest małe dziecko! Nie na dobre — zaciął z małorosyjska — panu wyjdzie ta znajomość...
 — Ależ...
 Chciał jeszcze o coś zapytać malarz, lecz w tejże chwili ktoś poruszył furtką u sztachet i ukazała się tam postać listonosza.
 — Telegram do hrabiny Orzelskiej!
 Iwan odwrócił się od malarza plecami, niby zapomniawszy o jego obecności i skierował się do pałacyku, dając listonoszowi znak, aby udał się w ślad za nim.
 Krzesz pokiwał głową — i podążył do miasta, postanawiając jutro o wszystkiem powiadomić kochankę.
 — Telegram do pani hrabiny! — mówił tymczasem kozak, doręczając Orzelskiej depeszę i unikając jej wzroku.

45