Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/66

 — Sama rozleję herbatę! Będzie smaczniejsza... A ty mi pomożesz, Bobie...
 — Może, ja? — zaofiarowała się z pomocą panienka.
 — Nie, Bob! To należy do jego obowiązków!
 Młody człowiek, posłuszny wezwaniu, powstał z miejsca i podążył w ślad za Orzelską. Ta natychmiast wykorzystała sposobność zamienienia z nim paru słów poufnych.
 — Przestań się tak patrzeć! Zwarjowałeś? — syknęła gniewnie, nachylając się nad stolikiem — Malarz to zauważy...
 — Nowy flirt! — wymówił równie cicho, złośliwie. — Cóż to znaczy?
 — Nie pleć głupstw!... Maluje mój portret!...
 — Acha... portret...
 — Zresztą jest mi potrzebny...
 Brzęk filiżanek głuszył rozmowę. To też młody człowiek głośniej szepnął:
 — Wszystko mi się tu nie podoba, Tamaro...
 — Jesteś zazdrosny, jak baba i masz babski charakter, odrzekła z tłumionym gniewem. — Powtarzam, malarz jest mi potrzebny, jako narzędzie... Nic cię to nie obchodzi... Masz natychmiast zacząć nadskakiwać tej smarkatej...
 — Kiedy mi jej żal!... To, naprawdę, bezbronne dziecko...
 — Stare skrupuły?...
 — Nie umiem zabić resztek sumienia!...
 Jakiś chrapliwy odgłos wyrwał się z gardła Orzelskiej. Na szczęście, Krzesz opowiadał teraz

60