Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/69

Cóż... Odprowadzę pana... Umówimy się w sprawie dalszych seansów...
 Malarz, kiedy się znaleźli sam na sam w przedsionku, dał folgę dręczącym go zapytaniom:
 — Kim jest ów młodzieniec? — zagadnął.
 — Przecież wiesz! — udała zdziwienie — Robert Szarecki... doktór-chemik, rokujący nadzieje uczony. Ponieważ jest moim kuzynem, zdrobniale nazywam go Bobem...
 — Tak... tak... — mruknął. — A czemuż on mi się z taką złością przyglądał?
 — Wydawało ci się!...
 — Bynajmniej, nie zdawało mi się!... W tobie zakochany?... Zazdrosny?
 W przedsionku zadźwięczał srebrzysty śmiech.
 — Głupcze! Nie zauważyłeś, że pragnę go skojarzyć z Zosieńką?
 — Hm... ale...
 Orzelska przycisnęła się do Krzesza.
 — Czyż nie domyślasz się, że ciebie tylko kocham! — wyszeptała gorąco, poczem wymówiła prawie te same słowa, jakie padły z jej ust w czasie rozmowy z Bobem: — Że przywiązałeś mnie do siebie na długo!
 Krzesz nie należał do liczby bardzo spostrzegawczych mężczyzn. Ale połechtana miłość własna czyni ślepemi i najbardziej przebiegłych. To też porwał Orzelską w swe objęcia i jął obsypywać tak gwałtownemi pocałunkami, że z tych uścisków wydostała się dopiero po dłuższej chwili.
 — Szaleńcze! Co robisz? Jeszcze ktoś nadejdzie...

63