Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/70

 — Uwielbiam cię! — wymówił porywczo.
 Teraz, stojąc o parę kroków od malarza, uśmiechała się zagadkowo.
 — Naprawdę mnie kochasz? — zapytała.
 — Nad życie!
 — I gotów jesteś spełnić każdą moją prośbę?
 — Każdą.
 — Hm! — uśmiech Orzelskiej był coraz dziwniejszy. — W najbliższej przyszłości wypróbuję twe przywiązanie... Bo, istotnie, zwrócę się z pewną prośbą...
 — Nie zawiedziesz się! — odparł z przekonaniem. — Wykonam, co tylko rozkażesz! A chyba — zażartował — nie zechcesz mnie nakłaniać do zbrodni?
 Ogniki zagrały w głębi źrenic.
 — Kto wie? Czyż nie warto dla mnie popełnić morderstwa?
 — Może i warto! — zaśmiał się wesoło — Lecz zaciekawiłaś mnie! Powiedz, o co chodzi?
 — Później... Za dni parę...
 Krzesz nagle spoważniał.
 — Wiesz Tamaro — rzekł — jesteś naprawdę tajemnicza i tajemnicza cię otacza atmosfera... I po drugiej wizycie ostrzegano mnie przed tobą!
 Skrzywiła usta z pogardą.
 — Znów czarna dama?
 — Nie! Tym razem mężczyzna...
 — Mężczyzna?
 — Iwan! Twój kozak... Dopędził mnie, kiedym opuszczał pałacyk i radził, abym zaniechał tu odwiedzin...

64