Strona:Stanisław Antoni Wotowski - O kobiecie wiecznie młodej.djvu/106

 Ja tymczasem padam na kolana i wrzeszczę, ale to ile sił mi starczy:
 — Łaski, łaski panie... podpisałam twą tabliczkę — lecz nie chciałam sprzedać duszy!
 Czarny patrzy na mnie uważnie.
 — To pani jest zapewne panną de Lenclos?
 — Tak — bełkoczę.
 — I bardzo pani żałuje swego cyrografu?
 — Niestety!
 — To proszę się uspokoić — może i nie jestem djabłem!
 Zbliża się do łóżka chorej, lecz w tym czasie Magdalena już ducha wyzionęła.
 — I tak nie byłbym jej uratował — mruczy. A zwracając się do mnie:
 — Chodźmy do innego pokoju — tam omówimy sprawę.
 — Za żadne skarby! Z panem sam na sam! — wołam — a zwracając się do pani de Sandwick — droga hrabino nie opuszczaj mnie!
 Na to czarny:
 — Pardon! lecz nasza rozmowa może się odbyć tylko w cztery oczy... jak się podoba, inaczej odchodzę.
 Co tu robić? Trzęsę się ze strachu, lecz ciekawość przezwycięża. Namacuję na szyi święcony szkaplerzyk i idę za djablem do przyległej komnaty.
 Jesteśmy sami. Siadamy. Czart w te słowa poczyna:
 — Pani! to co chcę uczynić jest obowiązkiem uczciwego.