Strona:Stanisław Antoni Wotowski - O kobiecie wiecznie młodej.djvu/28

 Ninon wahała się.
 — No proszę, prędzej! naglił.
 — Niechaj będzie! — zawołała Ninon i szybkim ruchem skreśliła na podanej tablicy swe nazwisko.
 Stary wyprostował się. Zdawał się rosnąć w oczach. Głos jego brzmiał donośnie:
 — A więc słuchaj — zawołał — piękna Ninon! Od dziś należysz do mnie! A na najlżejsze skinienie twe — każdy mężczyzna do stóp ci padnie! Niemal to królewska potęga i od sześciu tysięcy lat...
 — Od sześciu tysięcy?! — powtórzyła Ninon z przerażeniem.
 — Tak! W przeciągu sześciu tysięcy lat zaledwie pięć kobiet uznałem za godne otrzymania daru wieczystej młodości.
 — Któreż to — panie?
 — Były niemi: Semiramida, Helena, Kleopatra i Diana de Poitiers. Ty jesteś piątą i ostatnią.
 Ninon siedziała bez ruchu.
 — Będziesz więc — ciągnął dalej — tą, skinieniu której nie oprze się żaden mężczyzna. Będziesz cieszyła się świetnem zdrowiem, a choroby, którym ulegniesz będą tak lekkie, że nie pozostawią na twem ciele śladu. Będziesz piękną, zawsze piękną i zachwycać się tobą będą nawet w tym wieku, gdy inne kobiety chylą swe plecy pod ciężarem zgrzybiałej starości. A sława twa, twej nieśmiertelnej urody, przetrwa aż po koniec świata.
 Ninon milczała.
 — Widzę, że wszystko to wydaje ci się nader dziwne!