Pour le dernier de tous et cinquieme qui reste
Il faut etre galant et leste.
pisał on współczesny poeta Voiture[1].
Posiadała „la belle” wszelkie przymioty i cnoty charakteru męskiego, posiadała mężczyzn słabostki. Była niestałą, paskudnie niestałą; mogła być wiernym przyjacielem, nigdy kochanką. Ktokolwiek pragnął utrwalić swe imię w sercu Ninon czynił by jak ten, co pisze wyrazy pałeczką na powierzchni bieżącej wody.
Kochał się w Ninon na zabój wytworny marquis de la Châtre. Zdawało mu się nawet, że miłość ta jest wzajemną. W każdym razie kochankowie nie rozstawali się na chwilę. Margrabia Edmée de la Chârtre tak był zazdrosny, że wynajął naprzeciw pałacyku przy ulicy des Tournelles mieszkanko by z tamtąd swą lubę pilnować. Razu pewnego spostrzega w jej oknach światło. Z pasją chwyta kapelusz, naciska go na głowę, łapie szpadę, pędzi. U kochanki nie zastaje nikogo. Leżała w łóżku, studjując „Żywoty pań swywolnych” Brantoma. Lecz gdy go widzi wybucha
- ↑ Pięć ma instrumentów, któremi uroczy
Pierwsze dwa — to jej ręce, zaś dwa drugie — oczy
By posiąść piąty, instrument zawrotny
Masz być wytworny, obrotny.
Wierszyk ten powstał w następujących okolicznościach. Miała Ninon służącą nieco mało rozgarniętą. Gdy razu pewnego przybyli goście, ta oświadcza, że pani jest zajętą.
— A co robi pani? — pytają.
— Pani zabawia się swoim instrumentem — brzmi odpowiedź.
