Strona:Stanisław Antoni Wotowski - O kobiecie wiecznie młodej.djvu/64

 — Więc dobrze! Zagramy komedję. Za godzinę będę w Fontainebleau. Tam będziemy swobodni.
 Santinelli kiwnął głową, poczem wyszedł z pokoju.
 „Prawo karania!“ „Tam będziemy swobodni...“
 Nie wiem dlaczego, lecz słowa te zabrzmiały mi dziwnie ponuro i niemile.
 Chciałam właśnie bliżej rozpytać królowę, gdy ta dzwoni na swe służebne i poleca sprowadzić spowiednika.
 — Którego? — pyta jedna z nich.
 — Bez różnicy — mówi — byle to był biskup.
 Gdy odeszły, prosi mnie Jej Królewska Mość bym była jej w przyodzieniu pomocną. Sprawa to niedługa. Myśliwska skórzana kurta i stara wytarta szara spódnica. W stroju tym jest ohydna. Oczy ma czerwone, zapuchnięte, twarz nabrzmiałą z płaczu, lecz mimo to w wyrazie przebija się coś drapieżnego, okrutnego. Moje pytania zbywa niecierpliwie, krótko.
 — Później, później! A po chwili dodaje:
 — Musisz ze mną jechać do Fontainebleu, Ninon. Na Boga! nie opuszczaj mnie!
 Przybywa spowiednik. Jest to biskup Amiens‘u, który wraca z uroczystego nabożeństwa. Wchodzi w infule i z pastorałem. Pragnę wyjść, lecz gest Krystyny wskazuje, bym się cofnęła w głąb komnaty. Następnie klęka przed biskupem, który siadł w fotelu i poczyna się spowiadać. Mówi tak cicho, że żadne słówko nie dochodzi mego słuchu. Przez cały czas spowiedzi wpatruje się uporczywie w oczy biskupa, co widocznie