Strona:Stanisław Antoni Wotowski - O kobiecie wiecznie młodej.djvu/83

zując przejście potajemne, Arnoult chwyta kandelabr. Pociąga Ninon za sobą. Za chwilę znajdują się w pięknej, bogato urządzonej sypialni.
 Arnoult śmieje się z cicha.
 — Tu król jutro nocować będzie — szepce — Ninon, teraz rozumiecie?
 — Nic.
 — Zaraz dowiecie się wszystkiego.
 W tym czasie drzwi potajemnego przejścia zamykają się bez szmeru. Nie przeraża to Arnoult. Zbliża się do pięknie amorami skrzydlatemi przyozdobionego kominka, pakuje... jednemu z amorków palec w ucho — i za chwilę obie znajdują się w swej komnacie... komnacie „duchów”.
 — Teraz rozwiązanie zagadki — mówi Arnoult — Ninon siadajcie...
 Panna de Lenclos zamienia się w słuch.
 — Widzicie — poczyna chytra intrygantka — znam wszystkie sekrety tego zamczyska. Istotnie w wieku ubiegłym szereg osób nie wyszedł żyw z tej komnaty, lecz nie duchy były tego przyczyną.
 — Któż taki?
 — Pewien graf, nazwiskiem Ribaupierre, podówczas pan na tym zamczysku, ściągał tu bogatych podróżnych, których obfitą kolacją ugościwszy, uśmiercał najzwyczajniej, tym to potajemnem przejściem, w nocy, się do nich przedostając. Szło to na karb duchów. Teraz pojmujecie?