Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/116

brat, to szaleniec!.. Powtarzałem mu, że się z tobą ożenię, a on się na mnie rzucił. Gdybyśmy trwali w naszych zamiarach, mógłby znów się awanturować.
 — Zapewniam, że się mylisz!..
 — O nie! Lecz, wszystko może pozostać po dawnemu! Tylko zachowamy więcej pozorów.
 — Jakto rozumiesz?
 Zgrabna nóżka Lenki poruszyła się nerwowo, siejąc błyski lśniącym lakierowanym pantofelkiem.
 To też Horwitz, zgoła już innym głosem, przemawiał:
 — Nie będziemy się nigdzie pokazywali! Będziesz mnie odwiedzała po cichu...
 — A nasze małżeństwo?
 — Później!... Za pół roku!.. Za rok!.. Kiedy się przekonam, że nie grozi niebezpieczeństwo.
 — Ach tak!..
 Lenka odwróciła główkę a jej nóżka zakołysała się jeszcze niespokojniej, wychylając się coraz bardziej z pod sukienki.
 Horwitza, widocznie, podniecał ten widok.
 — Cóż to ci przeszkadza? Krótka zwłoka! Przecież się nie zmienię. Nadal będziemy się kochali...
 — Kochali?
 — Pewnie!
 Horwitz, chcąc zaakcentować ostatnie słowa, podszedł do swej bogdanki, usiłując ją objąć. Prześliczna nóżka nadal kręciła się ponętnie, a lekko zaróżowione policzki Lenki nabrały barwy dojrzałych brzoskwini, kusząc do pocałunku. Dyrektor gotów już był ją pochwycić w swe ramiona, aby obsypać potokiem pieszczot i w ich oszałomieniu przy-