Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/119

 — Hm... hm... — niecierpliwość przezwyciężyła. — Wydziałaś Horwitza?
 — Widziałam! — odparła krótko.
 — Więc?
 — Wcale nie było mowy o tobie!
 — Jakto! — zaperzył się. — Przecież prosiłem cię wyraźnie.
 Postanowiła wyrzucić z siebie zdanie, od którego zależało dalsze pożycie z mężem.
 — Nie było mowy — powtórzyła — bo Horwitz począł zalecać się do mnie, a mnie się znudziły te zaloty...
 — Ach, Lenko... — mruknął niezadowolony.
 — Nie oburza cię to?
 Pan Ignacy chwilę postał w niepewności. Od dłuższego czasu tak przywykł do wybryków i kaprysów żony, że nie wiedział, co o jej oświadczeniu sądzić.
 — Żartujesz? — bąknął.
 — Wcale nie żartuję!
 — Moja Lenko! — rzekł niechętnie. — Wiecznie pragniesz doprowadzić do awantury! Wyśmiewałaś się przedtem, że byłem zazdrosny o dyrektora i twierdziłaś, że nic nie powinno mnie obchodzić... Teraz każesz się gniewać i stawać w twojej obronie...
 — Czy ci to nie na rękę?
 Był już podrażniony na dobre.
 — Ach, doprawdy, skończmy z temi wybuchami histerji!...
 — Chcesz, żebym skończyła? — odparła podniesionym głosem. — Dobrze! Ale przódy kilka słów